Met Trudie heb ik een telefonisch interview over onder meer misofonie. Misofonie betekent letterlijk: haat tegen geluid. Meestal geluid dat mensen (of dieren) maken, waaronder ook etensgeluiden. Trudie ervaart deze klachten van misofonie. Ze heeft er gelukkig een goede weg in gevonden voor zichzelf, maar overgaan doet het niet. Het is een vorm van gevoeligheid en die hangt samen met andere gevoeligheden rond eten. Ze wil graag haar verhaal vertellen omdat anderen zich hierin misschien herkennen. Mocht dit bij jou inderdaad het geval zijn en worstel je met misofonieklachten rond eten, neem dan gerust contact met mij op om te kijken of ik iets voor je kan betekenen. Nu eerst het verhaal van Trudie!
Het kwartje valt na jaren van klachten
Trudie vertelt: ‘Ik werd me, na jaren van klachten, bewust van het begrip misofonie in 2011. Ik kreeg toen een nieuwe baan. Mijn kamergenote droeg acrylnagels en het geluid van die nagels op haar toetsenbord, irriteerde mij zodanig dat ik haar wel een klap in haar gezicht kon geven. Ik maakte me zorgen en besprak het met een andere collega. Zij herkende dit en wees me erop dat mijn klachten horen bij misofonie.’ Trudie ging hier informatie over zoeken en toen viel er van alles op zijn plek.
Toen Trudie er net achter was dat ze last had van misofonie, verdroeg ze vooral het geblaf van honden en het gehuil van baby’s niet. Onder meer door middel van vingerreflexologie lukte het haar toen om er een weg in te vinden.
Vallen en opstaan
Een paar jaar later kreeg Trudie een aanrijding met haar auto. Ze had een zwaar gekneusde voet maar later bleek dat ze ook een whiplash had. Ze ervoer veel hoofdpijn en de misofonie-klachten werden ernstiger dan ooit. ‘Ditmaal riep ik de hulp van een chiropractor in. Door die behandeling is mijn algehele gezondheid sterk verbeterd en kon ik ook de misofonieklachten weer beter hanteren.’ Therapie en behandeling kunnen dus voor verlichting zorgen. Maar omdat het in je dagelijks leven - zeker aan tafel! - een bepalende rol speelt, is het belangrijk dat je vooral samen met de mensen in je directe omgeving hier een weg in vindt.
Misofonieklachten aan tafel
Hoe zit het bij Trudie met de misofonieklachten rondom eten? Ze vertelt: ‘Het geluid dat het eten van knapperige dingen maakt, zoals een appel of een rauwe wortel of het eten van popcorn in de bioscoop, kan me vreselijk boos maken. Ook smakken en het uitschrapen van bijvoorbeeld een yoghurtbakje verdraag ik slecht. Aan tafel met mijn man en dochter kon ik woedend worden om hun eetgeluiden. Inmiddels hebben we hier een weg in gevonden. Zo zit ik altijd tegenover mijn man en zit onze dochter links van mij. Zij heeft helaas dezelfde gevoeligheid voor (eet)geluiden en daarom zit ze niet tegenover haar vader. Bepaalde geluiden, zoals dat uitschrapen van het yoghurtbakje, maakt mijn man niet meer aan tafel.’ Er is begrip voor deze gevoeligheden over en weer en Trudie weet dat haar man en dochter zo goed mogelijk hiermee rekening houden. Dat geeft rust en dat maakt dat de trigger voor de klachten kleiner is. Ze is heel blij dat ze hier in huis nu een goede modus in hebben gevonden en heeft vrede met de restverschijnselen.
Onbereikbaar voor anderen tijdens een bui
Op het moment dat er een sterke aversie tegen het geluid ontstaat, gaat of Trudie of haar man van tafel en laten ze elkaar met rust. ‘Ik zit dan echt in het geluid, ik ervaar een intense haat tegen dat geluid en diegene die het maakt. Woede en verdriet lopen dan ook door elkaar. Ik ben niet voor rede vatbaar totdat de emotie weer is gezakt. Net zoals bij een andersoortige boze bui, dan helpt het ook niet als iemand je sust dat het wel meevalt of oplossingen komt aandragen. Tijdens zo’n bui komt het verdriet over alle jaren dat er nog geen begrip voor deze situatie was, ook weer even boven, al wordt dat gelukkig steeds minder. Ik voel het zelfs weer nu we erover praten.’ Een relatief nieuwe situatie is dat hun dochter nu een vriendje heeft. Dit geeft prikkels en nieuwe irritaties. Dit komt volgens Trudie omdat ze hier nog geen weg in gevonden hebben en dat is dan een trigger voor de woede om de eetgeluiden die hij maakt. ‘Als ik merk dat het gebeurt, dan ga ik de kamer uit, dat is de beste oplossing voor nu.’
Bijna nooit uit eten
De gevoeligheid voor eetgeluiden betekent ook dat Trudie bijna nooit uit eten gaat. De omgevingsgeluiden zijn al snel teveel voor haar. ‘Ik wil ook liever niet dat er iemand achter me zit dus het wordt erg ingewikkeld dan.’ Ze heeft het niet of nauwelijks uit eten gaan geaccepteerd omdat ze zich gewoon prettiger voelt in een omgeving waar weinig prikkels zijn. Een andere factor die uit eten gaan met zich mee brengt, is dat ze in een restaurant regelmatig meemaakte dat ze iets at waar ze last van krijgt. Want behalve voor de geluiden, ervaart ze ook een gevoeligheid voor bepaalde ingrediënten.
Niet alleen gevoelig voor geluiden
‘Er zijn verschillende voedingsmiddelen waar ik niet goed tegen kan. Van de bekende smaakversterker E621 krijg ik dikke vingers, darmklachten en een opgeblazen buik. Vlees geeft ook veel darmklachten. Koemelk drink ik ook niet en glucosefructosestroop moet ook niet ergens in zitten. Ik lees dus veel verpakkingen en eet zo puur mogelijk!’, aldus Trudie.
Het kan ook zijn dat eten afkeer opwekt vanwege het mondgevoel, ofwel de textuur. Zo gruwt Trudie bijvoorbeeld van (meestal goedkope) mozzarella die rubberachtig is, en vindt ze bij verse spinazie die geroerbakt wordt de combinatie van geslonken blaadjes en nog harde steeltjes vervelend. ‘Laatst had ik een knolselderij over uit een pakket. Ik had er soep van gemaakt en hoewel ik dat goed gepureerd had, stond bij ons alle drie de textuur tegen. We hebben maar geen tweede kop meer genomen…’ Ook geuren komen sterk bij haar binnen. ‘Kookgeuren die zijn blijven hangen bijvoorbeeld. We woonden hiervoor in een flat en in de portiek hing vaak een geur die een combinatie was van zware shag en frituur, bah. Gelukkig wonen we nu ergens anders. Een voordeel is trouwens dat ik altijd tijdens het koken ruik dat iets bijna gaat aanbranden, dus het is nog handig ook, haha!’
Genieten van eten
Er zijn dan wel allerlei negatieve effecten maar voor Trudie overheersen toch de voordelen van het gevoelig zijn voor eten. ‘Ik ervaar erg veel plezier van het goed kunnen ruiken en proeven van mijn eten en het spelen met de ingrediënten als ik kook. Ik luister heel erg naar mijn intuïtie in de keuken, maak echt waar ik op dat moment zin in heb en dat vind ik heerlijk. Ik kan erg genieten van mijn eten, ik eet ook altijd heel rustig. Ik ruik goed en kauw vaak voor ik iets doorslik. Ik eet heel bewust en dat ik daardoor vaak als laatste klaar ben maakt me niet uit! Over het geheel ben ik dus vooral blij met mijn gevoeligheid voor eten, het geeft me veel eetplezier!’
Terug naar de kindertijd
Waar komt het eigenlijk vandaan, misofonie, denkt Trudie? ‘Ik denk in zijn algemeenheid dat misofonie en overgevoeligheid voor geuren en texturen ontstaan in de kindertijd. Als kinderen nog heel jong zijn accepteren de ouders het meestal wel als er wat gepiept wordt over wat ze niet lekker vinden, maar vanaf een bepaalde leeftijd heb je het vaak maar te eten. De pure emotie “afkeer van iets” mag er dan niet meer zijn. Op latere leeftijd kunnen geluiden dan een trigger zijn dat die onderdrukte emoties weer boven komen.’
Trudie herinnert zich van haar eigen jeugd de situatie dat haar ouders haar als verrassing eens een vlaflip (yoghurt met vla en siroop) voorschotelden. Dit stond haar acuut zo tegen dat ze vreselijk boos werd. Haar ouders werden dat ook, als ze het niet at moest ze gelijk naar bed. Ze is hier erg boos en verdrietig om geworden. Puur het feit dat het anders is dan anders, dat je het niet zelf kunt kiezen maar dat het moet, was hier de trigger voor haar.
Het is dus zeker wel te verklaren, al hoe vervelend de situatie ook was voor haar en ook voor haar ouders.
Tips voor wie ook hiermee worstelt
Tot besluit, wat raadt Trudie lezers aan die zich in de klachten van misofonie herkennen en er iets mee willen doen? ‘Praat erover, maak het bespreekbaar wanneer er geen triggers of emoties zijn. Geef zelf aan hoe je je voelt bij de geluiden. Denk in mogelijkheden: maak een lijstje met wat kan helpen, zoals afstand nemen of de ander vragen even weg te gaan. Zo slapen wij niet meer samen op één kamer. De snurkgeluiden leidden bijna tot een echtscheiding, elk piepje was teveel. In het dagelijks leven helpen ook celzouten mij, met name nr 11. Silicea bij gevoeligheid voor lawaai, geluiden en licht. En ik heb airpods gekocht (draadloze oortjes), met noise cancelling oftewel geluidsonderdrukking. Heerlijk, wat een verademing!’
De naam Trudie is op verzoek van de geïnterviewde gefingeerd.
Reactie plaatsen
Reacties