Samen met mijn dochter keek ik een poosje geleden naar Heel Holland Bakt. De deelnemers kregen de opdracht om macarons te maken, waarop mijn dochter voorstelde om dat ook eens samen te doen. Ik dacht ‘Hm, haute patisserie, dat is niks voor mij. Suiker op precies de juiste temperatuur krijgen is lastig, werken met spuitzakken vind ik zo’n geklieder, en dan zul je zien dat die macarons vervolgens allemaal scheuren’. Toch was het blijven hangen, en als je dochter het leuk vindt, is dat zeker een goede reden om het wél te proberen.
Dus afgelopen weekend was het zover. De suikerthermometer was gekocht. Alle boodschappen waren in huis, de mannen des huizes waren de deur uit en wij gingen aan de slag. Zorgvuldig alles klaarzetten (wat ik normaal niet zo precies doe), en stap voor stap de instructies volgen. Het meeste was niet moeilijk, een kwestie van goed lezen en je aandacht erbij houden. Tot het moment dat we de suiker in de pan moesten verwarmen tot suikerstroop. Waar ik bang voor was, gebeurde: toen de juiste temperatuur bereikt was en we de suikerstroop bij de eiwitten goten, begon het acuut te karamelliseren.
Goed. Wat te doen? Weggooien en opnieuw beginnen. Weer eieren scheiden (‘Nu hebben we nog meer eidooiers over!’), eiwit kloppen en suiker opnieuw verwarmen. Beter opgelet en de stroop eerder bij de eiwitten gedaan. Het karamelliseren begon toen alweer maar er was nog genoeg over voor de eiwitten. Waarschijnlijk kwam het zo nauw omdat de hoeveelheid suiker klein was. Les voor de volgende keer: gebruik een smaller en hoger pannetje hiervoor. We maakten het beslag voor de macarons verder af. Mijn dochter spoot met de spuitzak het beslag met grote precisie op de rondjes die ze op het bakpapier had getekend. Ik zag hoeveel plezier ze erin had om dit te doen en moest lachen om mijn eigen gemopper.
De macarons gingen in de oven. We bedachten dat we ze iets korter in de oven zouden doen, ze waren namelijk iets kleiner uitgevallen. En ja hoor: na 10 minuten zagen ze eruit als de macarons van een patissier! Helemaal niet gebarsten en mooi omhooggekomen! Na het afkoelen maakte mijn dochter ze af met de ganache en het was klaar. Klus geklaard!
En toen werd ik trots, op mijn dochter natuurlijk die dit graag wilde en er alle plezier had tijdens het maken. Ze had er alle vertrouwen in dat het ging lukken, sterker nog, ze was überhaupt niet bezig met die vraag. Stiekem was ik ook trots op mezelf. Ik was uit mezelf nooit macarons gaan maken omdat het me zo’n gedoe leek. En ja, het ging even mis inderdaad (‘Zie je nou wel?’) maar het was natuurlijk niet erg om die stap nog een keer te doen. Met het maken van de macarons was ik uit mijn comfort zone gestapt en had ik weer eens ervaren hoe leuk het is om nieuwe dingen te proberen. En mijn eigen overtuiging - dat het me niet ligt om zo pietje precies in de keuken te moeten zijn - naast me neer te leggen.
De macarons smaakten natuurlijk heerlijk! O ja, en al die eidooiers kwamen ook zonder probleem op in de rest van het weekend.
Reactie plaatsen
Reacties